درد بیماری، رنج انتظار

در این یادداشت به قلم سارا سپهوند آمده است: در حالی که سامانه نوبت دهی برخی بیمارستان ها به صورت تلفنی است اما هنوز هم برخی بیمارستانها به صورت حضوری نوبت می دهند و بیماران ناچارند ازساعات اول صبح و حتی از نیمه های شب، پشت در مراکز درمانی به دنبال دریافت نوبت باشند.
ساعت ۶ صبح نگهبان بیمارستان دولتی کاغذی را به در می چسباند و بیماران باید به ترتیب نام خود را بر روی آن بنویسند، بنابراین اگر کمی دیر مراجعه کنیم عملاً از ویزیت پزشک هم محروم می شویم.
مردمی که از سر ناچاری قید مطبهای شخصی و درمانگاه های خصوصی را زده اند و به بیمارستان های دولتی پناه آورده اند گاهاً تا بیش از سه ساعت باید در صفهایی ناراحت کننده منتظر دکترها بایستند و حق اعتراض هم نداشته باشند.
بیمارستان های دولتی که قرار است جایی برای تسکین درد مردم به خصوص قشر ضعیف جامعه باشد، در برخی از موارد تبدیل به مکانی شده اند که درد بیماران را دوچندان می کنند و بر روح و روانشان سوهان می کشد. آیا مسئولان از وضعیت بیماران در این بیمارستان ها بی خبرند؟
کافی است مسئولان وزارت بهداشت چند دقیقه ای به بیمارستان های دولتی سر بزنند و صف های طولانی انتظار که اکثراً به دلیل نبود صندلی سرپا ایستاده اند را ببینند.
مردم از نوع رفتارها در بیمارستان های دولتی و اتلاف وقتشان کلافه و شاکی هستند. آن ها تنها گناهشان این است که پول ندارند تا برای درمان در بیمارستان های بهتر خرج کنند. اما وظیفه مسئولان در قبال این بیماران چه می شود؟
شاید بگویند پول نیست و بودجه نداریم. اما راه اندازی سیستم نوبت دهی منظم و مدیریت کردن آن هزینه زیادی لازم ندارد. به طور حتم نظم دهی به نوبت بیماران و هماهنگ کردن آن ها، بیشتر نیاز به تلاش و اراده مسئولان و مدیران مربوطه دارد تا هزینه های کلان.
حتی با یک دفتر برنامه ریزی ساده، می توان سیستم نوبتدهی را، راه انداخت و با مطلع کردن بیماران از ساعت دقیق نوبتشان مانع از اتلاف وقت آنها که ارزشمندترین سرمایه شان است، جلوگیری کنند.
القصه این مشکل نه به FATF ربطی دارد و نه به دلار و ترامپ، کافیست کمی مدیریت و خلاقیت به خرج داد تا بهداشت و درمان را که از اصلی ترین نیازهای یک جامعه
است را ارتقاء داد.
منبع: روزنامه سبحان
۹۸۷۷ / ۲۰۲۷

شیراز بزرگ /*